Vandaag is het zover! Ik mag met een vriend, zijn naam is Raja, mee naar een echte Indiase bruiloft.
De bruid is het achternichtje van zijn nicht Kalpana. Raja en zijn achternichtje kennen elkaar niet persoonlijk, maar ‘family is always family, the distance doesn’t matter’, aldus mijn vriend. Een Indiase outfit voor een bruiloft heb ik niet, maar volgens Raja kan ik dat wel van zijn nicht lenen: ‘No problem my dear friend!’.
We vertrekken ’s ochtends om half acht op de motor naar het huis van Kalpana en haar man. Ik vraag aan Raja of we ook een motorhelm dragen tijdens de motorrit. Hij vertelt dat hij geen helm heeft en daarbij heeft hij al járen rijervaring: ‘Don’t worry dear’. Op hoop van zegen dan maar. De rit duurt zo’n vijf uur. Ben ik even blij dat mijn achterwerk niet het meest slanke deel van mijn lichaam is 😉.
We bereiken onze bestemming, ongedeerd. Bij binnenkomst knijpt Kalpana ons allebei even in onze wangen ter liefkozing. Kalpana kijkt verbaast naar mij en dan naar Raja: ‘She is an Indian girl or not?’. Raja legt uit dat ik geadopteerd ben uit India en dat ik nu in Nederland woon.
Kalpana gaat naar een kamer en komt terug met een felroze salwar oftewel een wijde broek met een lang t-shirt. Ze is van plan om van mij een echte Indiase bruiloftgast te maken. Ze kamt mijn haar met een ruime hoeveelheid kokosnootolie. Hierdoor ziet mijn haar er eerder uit alsof ik mijn haar dagen niet heb gewassen dan een feestkapsel. Smaken verschillen 😊.
Kalpana staat te popelen om me op maken. Ze heeft een kohlpotlood, poederdoos en roze lippenstift in haar hand. Na twintig minuten is ze klaar. ‘Very beautiful miss, very beautiful!’, roept ze opgetogen. Ze geeft me een spiegel zodat ik kan zien hoe ik er uit zie. Ben ik dat? Dit gaat verder dan smokey eyes en een glans op mijn lippen. Kalpana geeft me nog gouden oorbellen, armbanden en een ketting, dat is de finishing touch. Raja steekt zijn duim omhoog als hij me ziet. Ik kijk nog een keer in de spiegel: ‘Wow, Ik lijk nu echt op een Indiase bruiloftgast!’.
De tijd is aangebroken om naar de bruiloft te gaan. We komen aan bij een ‘Marriage Hall’. De muziek klinkt ons van ver af al in de oren. Binnen zitten minstens duizend mensen in de meest kleurrijke kleding op plastic stoelen die keurig in rijen staan. Ze kijken allemaal naar een podium. Op het podium zitten, ook op plastic stoelen, de bruid en de bruidegom met allebei een enorme bloemenkrans om hun hals. Ze zien eruit als een Indiase prins en prinses. Het valt mij op dat de liefde er niet vanaf spat bij dit kersverse bruidspaar. Raja vertelt me: ‘It’s an arranged marriage, not a love marriage, that’s why you don’t feel the love between them’.
Ondertussen lopen sommige mensen al naar de eetzaal. Na een half uur onafgebroken naar het bruidspaar gekeken te hebben gaan wij ook naar de eetzaal. Daar ontmoet ik nieuwe familieleden en kennissen van Raja. Alle ogen zijn op mij gericht, ik begrijp niet waarom. Ik zie er toch uit als een echte Indiase! Mijn vriend legt uit: ‘You are looking like an Indian girl, but every Indian will see you are not a real Indian girl. It’s your way of walking, your movements and expression’.
Tijdens het diner wordt het bewijs geleverd dat ik, ondanks de inspanningen van Kalpana, geen echte Indiase ben. Alle bruidsgasten eten namelijk soepel met hun handen het eten op. Bij mij valt regelmatig de rijst met curry uit mijn handen in plaats van in mijn mond, ook al doe ik mijn uiterste best. Raja geeft me een knipoog, roept de ober en vraagt: ‘Please, give her a spoon!’.