Een dag met een gevoelige snaar

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloriaaaaaaaaaah. Hieperdepiep, hoera. hieperdepiep, hoera!’, zingen mijn vrienden in volle borst. Met een glimlach neem ik de prachtige kadootjes in ontvangst en we eten samen taart. Wat fijn dat ik lieve vrienden heb die samen met mij vieren dat ik weer een jaartje ouder ben geworden in goede gezondheid!

Toch voel ik me vreemd van binnen. Mijn gedachten dwalen af naar India. Zou daar ook iemand zijn die aan mij denkt vandaag? De dag dat ik haar buik heb verlaten? De vrouw die geen idee heeft waar ik nu ben, hoe ik eruit zie en wat ik doe in het dagelijks leven. De vrouw die zich misschien afvraagt wat er van mij terecht is gekomen. De vrouw die in wezen geen idee heeft hoe het met mij gaat. Die vrouw is mijn moeder. Wij zijn elkaar lang geleden uit het oog verloren. Ik slik mijn tranen weg terwijl ik een hap van mijn taart neem.

De telefoon gaat, het is mijn adoptiemoeder: ‘Heb je een fijne dag met je vrienden? Wat zijn jullie aan het doen?’, vraagt ze. Ik vertel haar wie er allemaal gekomen zijn, dat we taart hebben gegeten en dat het nu tijd is voor een wijntje met wat hapjes. Ze wenst mij, ook namens mijn adoptievader, een fijne dag toe en ze zegt dat we binnenkort mijn verjaardag dunnetjes zullen over doen met een etentje in mijn favoriete restaurant. Weer krijg ik tranen in mijn ogen, omdat mijn adoptiemoeder wél weet waar ik ben, hoe ik eruit zie en wat ik doe in mijn dagelijks leven. Zij weet wél hoe het met mij gaat.

Als iedereen de deur uit is pak ik drie kaarsjes. Ik zet ze allemaal op een rijtje en steek ze aan. Een kaarsje voor mijn moeder, een kaarsje voor mijn adoptiemoeder en een kaarsje voor mezelf. Dan ga ik op de bank zitten en kijk naar de drie kaarsvlammetjes. Ik sta stil bij het feit hoe onze levens met elkaar zijn verbonden. In mijn levenslot hebben deze twee vrouwen een waardevolle rol gespeeld, want zonder hen had ik nu niet geleefd. Bijzonder hoe een mensenleven kan verlopen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn wijnglas staan waar nog een druppel wijn in zit. Ik sta op, pak het glas wijn en ik zeg: ‘Proost op mijn moeder en adoptiemoeder. Bedankt voor dit leven. Ik wens jullie het allerbeste vanuit het diepste van mijn hart’!.