Spoorloos

Tranen staan in de ogen van deze Indiase moeder. Haar hartenwens is niet in vervulling gegaan. Haar buurvrouw slaat een arm om haar heen om haar te troosten. Met een brok in mijn keel kijk ik naar deze moeder van een jaar of vijftig, naar haar buurvrouw en de eigenaresse van het guesthouse die als tolk heeft gediend tijdens dit gesprek.

Vandaag heeft de Indiase moeder al haar moed bij elkaar geraapt. Vandaag maakt ze één van de spannendste wandelingen van haar leven. Zij durft me bijna niet aan te kijken. Laat staan dat ze durft te praten. Ze verbergt zo nu en dan haar gezicht achter haar kleurrijke sjaal. Als onze blikken elkaar kruisen, slaat zij snel haar ogen weer neer. Haar buurvrouw doet voornamelijk het woord als we met elkaar in tuin van het guesthouse zitten.

Deze twee buurvrouwen hebben mij achtervolgd om erachter te komen waar mijn verblijf is. Ze hebben mij eerst een aantal weken geobserveerd terwijl ik samen met andere vrijwilligers hun huizen passeerde. Juist vanwege het feit dat ik Westerse kleren aan heb en dat mijn gezelschap bestaat uit blanke mensen, weten ze het vrijwel zeker. Ze denken dat ik ongeveer dezelfde leeftijd heb als de persoon waar ze al jaren naar zoeken én in hun ogen heb ik uiterlijke kenmerken van een Zuid-Indiase vrouw. Ze vinden me wel lang voor een Indiase, volgens hen komt dat omdat ik gezonde voeding heb gegeten tijdens mijn jeugd.

De buurvrouw vertelt dat haar buren ongeveer dertig jaar geleden hun dochter hebben afgestaan aan een Frans echtpaar waar zij via via mee in contact zijn gekomen. Het Franse koppel wilde dolgraag een baby, maar dat lukte om medische redenen niet. De ouders konden vanwege financiële redenen niet voor hun vierde dochter op rij zorgen, drie kindermonden vullen was al heel erg moeilijk voor ze. Wel wilden ze hun dochter met hart en ziel een goede toekomst bieden. De afspraak was dat het Franse echtpaar de zorg voor hun dochter op zich zou nemen en daarbij nauw contact zou onderhouden met de vader en moeder in India. Op die manier konden de ouders op de hoogte blijven van de ontwikkeling van hun dochter. De eerste drie jaar kregen ze nog wel eens een brief met wat foto’s van hun dochter. Toen hun dochter ongeveer vier jaar was, ontvingen ze geen brieven en foto’s meer van de adoptieouders in Frankrijk. Tot op de dag van vandaag schrijven de biologische ouders elk jaar drie brieven naar hun dochter in Frankrijk. Hun brieven zijn nooit beantwoord, noch door de adoptieouders noch door hun dochter. Elke dag bidden zij tot God in de hoop dat hun dochter op een dag terug zal komen.

En dan ben ik helaas toch niet de verloren dochter die terug is van weggeweest.

‘Where is my Manisha? I am waiting for 30 years!’, zegt de Indiase moeder, ze slaakt een diepe zucht en verbergt haar gezicht wederom achter haar kleurrijke sjaal.