Is dit mijn land?

Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik in het bed van mijn hotelkamer lig. Wat moet ik doen? Moet ik naar huis gaan? Of moet ik blijven? Drie weken heb ik  samen met een reisgezelschap rondgereisd in Zuid-India, maar mijn lieve behulpzame reisgenoten gaan morgen weer naar Nederland. Mijn plan is om in totaal drie maanden in India te blijven. Negen weken hebben we nog te gaan, mijn backpack en ik.  De Lonely Planet ligt op mijn nachtkastje, ik blader er nog eens in. Midden-India en Noord-India liggen nog op me te wachten. Mijn maag krimpt ineens als ik er aan denk dat ik nog verder moet reizen.  Toch zegt een stem in mijn hoofd: ‘Jij wilt toch weten wie je bent, zet dan door!’.

Ik sluit mijn ogen. De beelden van India flitsen aan me voorbij: slapende gezinnen op straat, bedelende moeders met baby’s op hun arm, magere onverzorgde straatkinderen, vrouwen met verminkte gezichten, straathondjes met schurft, overvolle bussen en treinen, spugende mannen, penetrante geuren, het lawaai van claxonnerende bussen, motoren, auto’s en riksja’s.

Ook de prachtige kleuren, de geuren van heerlijke eten en wierook, zorgzame mensen, schattige tempeltjes, grappige Bollywoodfilms, Indiase klassieke muziek, rijke Indiase filosofie en mooie natuurbeelden zijn mij niet ontgaan.

Waar ik maar niet aan kan wennen zijn de starende blikken van de Indiërs. Een Indiase vrouw met een backpack op haar rug heeft veel bekijks. Het lijkt wel of ik een attractie ben. Begrijpelijk, maar ook ongemakkelijk. Zoveel aandacht ben ik niet gewend van mijn medemens. Laat staan van mijn landgenoten!

India is zo overweldigend. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn medereizigers heb ik me laten vertellen. Waarschijnlijk ben ik extra geraakt door alles wat ik zie omdat mijn wortels in dit land liggen. Mijn familie woont hier. Ik mis mijn familie terwijl ik niet eens weet waar ze zijn. Enerzijds ben ik vervreemd van mijn moederland en deze cultuur, anderzijds lijkt het alsof ik de geuren, klanken en kleuren op de één of andere manier herken. Contrasterende gevoelens in een land waarin de contrasten ook zo duidelijk aanwezig zijn. Wat dat betreft ben ik dan wel weer heel Indiaas 😉.

Ik open mijn ogen weer en kijk naar de ronddraaiende fan die aan het plafond hangt. Zonnestralen vallen mijn kamer binnen. Tijd om op te staan. Mijn benen zijn zo zwaar als lood, mijn hoofd zit vol met watten. Een rustdag inlassen lijkt me een goed plan voor vandaag. Indrukken verwerken. Daarna zal ik gehoor geven aan mijn innerlijke stem en mijn reis vervolgen, alleen.